Tana toraya

Selamat malam!

Wat is het fijn om na 30 uur reizen een bed te zien en een douche (ook al is ie koud) om je een beetje op te frissen! Na een overstap in Singapore en Jakarta zijn we aangekomen in Sulawesi, Makasar. Omdat we geen zin hadden in een grote stad en zo snel mogelijk op onze 1e bestemming wilden zijn, besloten we door te reizen en op zoek te gaan naar een bus.. daar begon het echt! Hoe werkt dat ook alweer, zonder iets geregeld te hebben on tour? Iemand aanspreken dan maar... geen Engels woord kwam er terug.. volgende persoon.. ook geen Engels. Ok, dit is dus nog minder makkelijk communiceren dan verwacht.. Na veel heen en weer geloop zijn we op het busstation beland, waar we ons aan alle kanten belazerd voelden worden. Er werden prijzen gevraagd, bussen sloten de deur als wij aan kwamen lopen, reden voor onze neus weg... Uiteindelijk konden we met een jeep een stuk verder gebracht worden en sliepen we een nachtje in ParePare, een lekker stinkende stad waar mensen in je arm knijpen om te voelen of je wel echt bent.. De jetlag had ons ook duidelijk te pakken: om 1.00 uur waren we klaar wakker en stond roel al bijna naast zijn bed om verder te reizen.. Uh, Roel, het is 1uur.. ga slapen! Toen om 4u de moskee begon te zingen was het helemaal klaar met de nachtrust. Zaterdag zijn we dan ook snel weer vertrokken richting Rantepao, een stadje in Tana Toraya. Redelijk toeristisch, maar nog steeds maar heel weinig mensen die Engels spreken. Ook bezoeken veel locals deze stad voor de cultuur van de toraya's. Dat veel van deze locals nog nooit een blanke hebben gezien, dat hebben wij dan weer mogen ervaren! Bij Londa, een plek waar graven in de grot zijn gemaakt, werden we aangevallen door een lading Indonesische toeristen die met ons op de foto wilden. Ondanks dat het minimaal 35 graden was en wij aan alle kanten plakten, kropen ze dicht tegen ons aan. Gezellig! Na deze drukte zijn we een stuk gaan lopen door kleine dorpjes met traditionele huizen (google op tana toraya en je ziet wat voor huisjes het zijn). Overal vriendelijke mensen en een erg mooie omgeving!

Waar we ook voor gekomen zijn, is het meemaken van een traditionele begrafenisceremonie. Deze duurt normaal gesproken 3-4 dagen, maar wij hebben in ruim 2 uur al erg veel gezien... De ceremonie was het begin van onze 3-daagse trekking door het gebied. Nadat we met onze gids vlakbij waren afgezet en al vastgebonden varkens achterop de brommer hadden gezien, kwam de grote schok pas echt bij de ingang van de ceremonie. Op het moment dat wij aan kwamen lopen, was er net een buffel geslacht. Dit was net buiten de plek van de ceremonie gedaan, maar het dier moest wel naar binnen worden gesleept. Precies voor ons namen de mannen even pauze en vormde zich een grote plas bloed... gatsie!!! Even slikken, andere kant opkijken. Maar toen we weer terugkeken zagen we alle locals lekker met hun blote voeten door deze bende lopen! Goed, knop omzetten, niet teveel over nadenken. We werden naar onze 'kamer' gebracht waar we een deel van de familie ontmoetten, thee dronken met hen en natuurlijk geen woord konden wisselen. Ondertussen stroomde het vol met mensen en varkens en konden we 'genieten' van het ontleden van de buffel. Alles kwam voorbij en ook de ingewanden gaan gewoon in een plastic zakje: "lekker om soep van te maken!" Eigenlijk gebeurde er steeds teveel om alles goed te kunnen volgen! Keek je de ene kant op, zie je vrouwen die aan het koken zijn (o.a. de zojuist geslachte buffel), verderop hoor je varkens krijsen, er komt een familie aan om hun offer te brengen, varkens worden weggebracht (lees: gedood voor de lunch), het hoofd van de buffel lag nog steeds midden op het veld en de hoorn werd eraf gehakt, een varken krijgt voor onze ogen de doodsteek en bij iedere sparteling die hij maakt spuit het bloed eruit, als het dood is wordt het weggedragen, vuur erop om de haren eraf te branden en vervolgens weer helemaal ontleed voor de lunch. Genoeg spareribs hier in ieder geval! Voor de liefhebbers: we hebben foto's en filmpjes bij thuiskomt van deze bizarre ceremonie!

Hierna begon onze tour te voet, 3 dagen lopen door tana toraya. Een zeer indrukwekkende tour, we zijn dwars door de rijstvelden gelopen, hebben geslapen in een traditioneel huis in een van de bergdorpjes en vooral heel erg genoten van alle mooie uitzichten, mooie huisjes en vriendelijke mensen. Kinderen die roepen: Belanda belanda gula gula! (Hollanders, snoepje!) Hoe blij kun je een kind maken met een snoepje? Smakken alsof je leven er vanaf hangt en van ver komen rennen om een snoepje te krijgen! Ook de hardwerkende vrouwen, vaak zonder tanden, werden er helemaal blij van! Verder veel graven, uitgehouwen in stenen, langs de route, overal de herkenbare huisjes met boot-dak en heel veel groen. Onze gids had vannacht nog ruzie met een geest, midden in de nacht begon hij opeens te schreeuwen, erg bijzonder ook!

Wat we in Rantepao zeker nog mee gaan maken is de markt, die 1x per week gehouden wordt en ook bijzonder schijnt te zijn. Hierna gaan we onze route vervolgen richting Togian Islands voor iets meer rust!

Groetjes!
Roel en Kit